Γνωστή από τον 10ο αιώνα η γη των Βουρβούριων (έτσι ονομαζότανε τότε), δόθηκε σαν μετόχι μαζί με την μικρή μονή των Ιερομνήμων στην Ι.Μ. Ξενοφώντος του Αγ. Όρους.
Το 1615 κύριοι της περιοχής οι κάτοικοι του
Αγίου Νικολάου παραχώρησαν την κυριότητα στην Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας η οποία εξ αιτίας των προβλημάτων της όμως εγκατέλειψε την περιοχή, και στα τέλη του 18ου αι. εμφανίστηκαν κύριοι της περιοχής πάλι οι Αγιονικολάτες.
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Σιμονοπετρίτες πραξικοπηματικά πούλησαν την περιοχή σε Ρώσους μοναχούς, τους οποίους οι Αγιονικολάτες εκδίωξαν ζητώντας συγχρόνως την συμπαράσταση του Ελληνικού Προξενείου της Τουρκοκρατούμενης τότε Θεσ/νίκης. Από τότε οι Ρώσοι δεν
ξαναενδιαφέρθηκαν για την περιοχή, και οι Αγιονικολάτες παρέμειναν πάντα οι κύριοι της περιοχής.
Στην δεκαετία του 1960 οργανώνεται στη Βουρβουρού ο οικισμός του διδακτικού προσωπικού του Α.Π.Θ. υπόδειγμα προτύπου οικισμού σε πανελλήνια κλίμακα με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον. Το 1974 μετά
από σύντομες ανασκαφές στο ξωκλήσι της Παναγίας της Βουρβουρούς εντοπίστηκαν ερείπια τα οποία πιθανώς ανήκουν στη μονή των Ιερομνήμων.